دوستانه

سر راهت به کوی او

سلام من رسان و گو

تو را من دوست می دارم

ولی افسوس چون مهتاب به روی بسترش لغزید

یکی ابر سیه آمد که روی ماه تابان را بپوشانید

صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامانت

بگو از من به دلدارم تو را من دوست می دارم

ولی افسوس و صد افسوس

ز ابر تیره برقی جست

که قاصد را میان ره بسوزانید

کنون وامانده از هر جا

دگر با خود کنم نجوا

یکی را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نمیداند

اما تو بی احساس

به منو احساسم

تو خیانت کردی باز

یادم از یادت رفت

بی صدا قلبم مرد

من شدم تنها تر

خاطراتت رو غم برد

بی هوس عاشق بود

این دل بیچارم

از هوس تو رفتی

من هنوز بیمارم

بی خداحافظ بود

رفتنت از پیشم

دور میشیو من

بی صداتر میشم

به تو مدیونم من

عشقو یادم دادی

عاشقت بودم من

تو به بادم دادی .

ولی گویم نفهمیدی

بدی از کار من بوده

که تو اینگونه رنجیدی

ز تو قدیس تر هرگز

ندیدم من به جان تو

تو گریه می کنی اما

گمانت هست که خندیدی

وفا را من ز تو دیدم

به اسم بی وفائیها

همین بود آنجه من کردم

همان بود آنچه تو دیدی

چرا بازی کنی با من

خیانت از توئی هرگز

فقط یک لحظه دور از من

به یک بیگانه خندیدی …